Astrid de Jager
Slaafs
Ikzelf, bijvoorbeeld, eet tegenwoordig veel gezonder dan vroeger. Dat heeft trouwens minder te maken met discipline dan ik zou willen. Als consument ben ik behoorlijk slaafs. Ik koop wat er aangeboden wordt. Boerenlandmelk staat toch vrolijker op de ontbijttafel dan fabriekszuivel. Biologisch brood leg ik in mijn karretje omdat het er zo gezellig uitziet. Het ruikt trouwens helemaal niet naar geitenwollen sokken en gerstemout. En ik kies voor Max Havelaar-bananen omdat het voelt alsof ik daarmee persoonlijk een setje schoolboeken koop voor het dochtertje van de bananenplukker.
S-woord
Ik leef helemaal volgens de regels van het Voedingscentrum. Ik zit nooit. Een rustige kantoorbaan heb ik niet en het huishouden doe ik grotendeels zelf. Bewegen doe ik zoveel dat ik 's avonds uitgeteld ben. En ik snoep nauwelijks. Spekkies op kinderverjaardagen en pepernoten in december tellen niet mee, vind ik. Toch komt er, volgens de Wet van het Vrouwelijk Lichaam, elk jaar een kilo bij. Dat zie je niet direct, dat is waar. Daarvoor gaat het te sluipend. Maar wij vrouwen, en waarschijnlijk geldt dat ook voor mannen, voelen het acuut. 'Hé, dit randje zat er eerst nog niet.' Er helpt maar één ding tegen, volgens mij. Het S-woord, oftewel 'Sporten'. En sporten, dat is structureel bewegen. Sporten maakt ons gezond en sexy bovendien. Wie wil dat nou niet?
Strijd
Hockey, tennis, handbal. Leuk hoor, maar niet voor iemand zonder balgevoel. Het turnen ben ik ontgroeid. Voor fietsen moet je dapper zijn, en een beetje levensmoe. Dunne bandjes en asfalt zijn geen vriendjes van elkaar. Hardlopen? Doe ik enigszins, maar ik wacht nog steeds op de verslaving. Afzien is niets voor mij. Ik wil niet lijden. Is dat zo gek? Ik wil geen schaafwonden en uitgerekte kniebanden, en ik wil niet uitgescholden worden. En liever doe ik ook een ander geen pijn. 'Strijd' is voor mij iets heel anders dan de strijd van een team rugbyers. Mijn strijd om de overwinning wil ik opgewekt en glimlachend doorstaan. En als ik verlies, dan wil ik dat onbeschaamd leuk kunnen vinden voor de ander. Dus ging ik golfen. Gewoon, met een harde g.
Menno
Elke zondagmorgen, als man en kindertjes nog in sluimerstand leven, mag ik mijn kekke outfit aan. Je hebt tegenwoordig hele leuke golfkleding. Je moet wel van goede huize komen om er net zo flatteus uit te zien in een hockeyrokje. Golfles krijg je van een heuse 'pro'. Een golfleraar. Golfpro's zijn in de regel knappe, gebruinde mannen van het type 'fotomodel uit de catalogus van de Wehkamp'. Op de green, dat is het gras, voel ik mij Alice in Wonderland. De wereld is lief, iedereen is aardig en het ruikt er naar bloeiende rozen en vers gebrande koffie. En de swing van Menno, mijn pro van club Heelsum, is verrukkelijk om naar te kijken. We beginnen altijd met een warming up, Menno en ik. Daarna oefenen we de basishouding. Buikspieren licht aangespannen, armen losjes gestrekt, benen een beetje van elkaar. Nee, een slome sport is golf zeker niet.
Perfecte wereld
Golf is twintig procent talent en tachtig procent nadenken. Het streven naar 'de volmaakte swing' is nog niet zo eenvoudig. Mijn swing mag er best zijn, zegt Menno steeds. In alle bescheidenheid; er zijn salsa-danseressen met minder soepele heupen dan ik. Van de vijftien ballen sla ik er trouwens vaak maar één in de goede richting. Maar dat geeft niks. Het heupgevoel van de 'bijna perfect swing' geeft een kick. Het geluid van die zoevende golfbal is gewoon lekker. Die stuiter op het gras en de weghuppelende konijntjes in de verte maken kalm en sereen. Je hoeft helemaal niet goed te zijn in golf om het toch leuk te vinden. En om nieuwe mensen te ontmoeten is het genoeg om per ongeluk iemands golfbal op te rapen. Op zondagmorgen leef ik in de perfecte wereld.
Wonderland
Golfen is een volkssport. Als je kan lopen, dan kun je golfen. Ik bedoel daarmee eigenlijk dat iedereen het zou moeten doen. Van mij hoef je niets, natuurlijk. Maar golfen doet een mens echt goed. Op de golfbaan is iedereen namelijk gelijk. Daar overheerst de vreedzame beleefdheid. Andere handicaps dan je speelsterkte zijn niet aan de orde, en alles is goed. Regels zijn er, lekker duidelijk, om zoveel mogelijk na te leven. Onenigheden worden opgelost met praten. Om al deze redenen lijkt het mij goed dat regeringsleiders hun onderlinge bezwaren 'uitvechten' op de golfbaan. Een toernooitje onder Spanje, Italie, Duitsland, Frankrijk en wie er verder maar mee wil doen. Bij het negentiende hole drinkt iedereen op de overwinning van Angela en betaalt Barack de drankrekening van François Hollande. Golfland is een Wonderland.
See you next time!
