Astrid de Jager
Opstaan en douchen. Aankleden en ontbijten. Kinderen naar school, lekker aan het werk. Er zijn veel momenten waarop ik weet dat ik mazzel heb in dit leven. Dat ik besef hoe gelukkig ik ben omdat mijn allerliefsten en ikzelf gezond zijn. Niet ziek, nergens ongemak, geen centje pijn. Maar erg lang sta ik daar nou ook weer niet bij stil. Eigenlijk vinden we een goede gezondheid allemaal een beetje vanzelfsprekend. Totdat je geconfronteerd wordt met de roulette die kanker heet.
De ziekte kanker heeft nauwelijks voorkeuren. Man, vrouw of kind. Allemaal kennen we wel een slachtoffer. Sommigen leven na de ziekte goed door, anderen komen helaas niet ongeschonden uit de strijd. En velen moeten de strijd staken. Wie het van dichtbij meemaakte, die kan erover meepraten; wachten op de dood is niet gemakkelijk. Een lichamelijke beperking maakt het leven voor de getroffene zwaarder dan het al is, zo tegen het einde. Net als kaalheid, pijn en misselijkheid. En aan het verdriet en de eenzaamheid waarmee patiënten soms worstelen moet je al helemaal niet denken. Zoals ik al zei, ik denk daar lang niet elke dag aan. Maar als ik denk aan de mensen die worstelen -of geworsteld hebben- met deze nare ziekte, dan huilt mijn hart stil van binnen.
Maar aan stille huilpartijen heeft geen mens iets. Om mijn levensgeluk te vieren, besloot ik in 2011 dat het tijd werd om de handen uit de mouwen te steken. Ik hoorde van Roparun, een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam. Maar liefst 530 kilometer is dat, en de runners lopen in teams. Het team uit Ede en omgeving heet Run4Care. Kennelijk vinden zij het leuk om maandenlang trainingsschema's te volgen -"Papa gaat hardlopen en is over drie uur weer thuis"- en door pijngrenzen te gaan. Om rennend in ploegen een onmenselijke afstand af te leggen. Wetend dat je niet kunt afhaken, hoeveel blessures te misschien ook hebt. Na dagen kom je volkomen uitgeput aan op de Rotterdamse Coolsingel. Half huilend, want God wat is dat zwaar. Er zijn werkelijk mensen die dat doen. Toppers zijn dat, want zij doen het niet voor zichzelf. Hun doel is zoveel mogelijk sponsorgeld ophalen. Met dat geld worden projecten gesteund die het leven en lijden van kankerpatiënten verlichten. Dat vrijwilligers in staat zijn zo'n tocht te volbrengen voor een ander, dat maakt een mens nederig. Als ik dat zou kunnen, dan deed ik dat ook. Maar ik heb helemaal geen tijd om maanden te trainen. En eigenlijk heb ik de discipline ook niet. Omdat ik wel iets anders kan, bedacht ik mijn eigen marathon. Angeli's Knipmarathon. Klinkt goed, nietwaar?
De eerste knipmarathon vond plaats in juni 2011, tegelijk met de Roparun. De renners legden hun zware tocht af en het team van Angeli opende 24 uur lang de salon. De opbrengst van 24 uur knippen, kleuren en stylen ging naar Run4Care. Met plezier, en wat hebben we genoten. In Ede en omgeving wonen mensen die niet te beroerd zijn om 's nachts naar de kapper te gaan. Dat doen zij niet voor zichzelf, maar om op die manier hun steentje bij te kunnen dragen. Natuurlijk, het was ook beregezellig bij ANGELI hairstyling. De Prosecco vloeide rijkelijk, dat eerste jaar. In april 2012 organiseerden wij de knipmarathon opnieuw, nu een paar weken eerder dan de Roparun. Spannend was het wel. De eerste knipmarathon was een succes, dus de tweede moet dat evenaren. En nu het achter de rug is, ben ik nog meer dan vorig jaar ontroerd. Zelfs op de moeilijkste momenten, zo rond vier uur in de nacht, blijken mensen bereid hun slaap op te geven. En ook dit jaar kregen wij volkomen onverwacht visite. Mannen en vrouwen die niet geknipt hoefden worden, maar toch een behandeling afrekenden. Drankjes inschonken voor klanten, een lapje over de bar haalden en haren aanveegden. Of die ons gewoon van de voorraad drank afhielpen. Hun aanwezigheid was goud waard, want gezelligheid kent geen tijd. De uren vlogen opnieuw voorbij.
Angeli's Knipmarathon 2012 is nog maar net voorbij. De opbrengst is ongeveer drieduizend euro. Vanuit mijn hart bedank ik mijn team, de klanten van Angeli en alle supporters en sympathisanten. Ook jij levert jouw bijdrage. Door het lezen van dit stuk krijgt de lijdende medemens de aandacht die hij of zij verdient. Met z'n allen kunnen wij bergen verzetten.
See you next time!
