Astrid de Jager
Laat ik 'vroeger' een milde vorm van decemberblues noemen. Het begint zo rond het moment waarop wij Sinterklaas in Ede onthalen. Opeens wil ik ook weer geloven in de goedheid van de kindervriend die geen schoentje overslaat. In mijn kleutergeloof beoordeelde Sint elk kind zonder aanzien des persoons. Desondanks wist ik zeker dat vooral de zieligste kinderen overladen werden met cadeautjes. Overigens met mijn volledige instemming. Al kende ik zelf geen enkel echt zielig kind, het leek mij logisch dat de Sint extra zou uitpakken bij klein en groot kinderleed. Toen ik mijn geloof verloor kreeg ik met terugwerkende kracht medelijden met pechkinderen. Ik snapte opeens dat oneerlijkheid in het kinderleven nooit duidelijker zichtbaar is dan met Sinterklaas. Niet alleen in december ben ik daar gevoelig voor.
Voor we het weten is het 6 december. De pepernoten zijn opgeveegd, het overbodig geworden speelgoed opgeruimd en de overtollige Sintkadootjes geruild of -helemaal van deze tijd- op Marktplaats gezet. Nog even geniet ik van een zalige december-ledigheid. Dat duurt niet lang. Met het inzetten van de kerstsfeer nestelt zich een nieuwe melancholie in mijn bestaan. Het verlangen naar de glamour van weleer. Authentieke glamour die verder gaat dan de perfect gestileerde boom en subtiel verlichte twijgjes in een kolossale designvaas. De glamour die voor mij bij een echt kerstfeest hoort, en die ik al jaren niet meer zie, is de glamour van Mooi Zijn.
Mooi Zijn is voor mij hetzelfde als recht doen aan jezelf. Vooral vrouwen zijn uitstekend in staat zichzelf onder te waarderen. Tijdens het winkelen hebben de rekken met kinderkleding haar aandacht. Zijdelings loert zij begeerlijk naar het Chanelpakje -afgeprijsd, ook dat nog - op de etalagepop. O, dat prachtige rokje. Niet te lang en niet te kort. Jaloersmakend zouden haar enkels tot hun recht komen. De diepe kleur is exact zoals haar ogen, het getailleerde jasje maakt van elke vrouw een koningin. Maar liever geeft zij honderden euro's uit aan jongensjeans en haar tienerdochter krijgt een kek nieuw winterjackje. Het vorige zat niet lekker genoeg. Zonder wroeging kijkt zij toe hoe haar man de nieuwste Samsung Galaxy afrekent. Een kerstcadeautje voor hemzelf. 'Ach, hij werkt er immers hard voor'. Het Chanelpakje blijft een droom, hoe haalbaar het ook was. Voor de prijs van een Samsung Galaxy, immers.
Vroeger was niet alles beter. Maar vlak voor kerst kwamen de vrouwen één voor één langs voor een glamorous kapsel. In een tasje namen zij een paar kledingsetjes voor de kerstdagen mee. Het kapsel moest passen bij alle outfits, zodat zij op het laatste moment nog konden switchen. Ik genoot van het meedenken. 'Wat zal ik dragen, Astrid? De cocktailjurk met de stola en de pumps? De mooie strakke pantalon met het glittertruitje? Of dit sexy rokje met de blouse? En wat zal ik met mijn haar doen? Ingevlochten? Opgestoken? Een eenvoudige knot? De chignon, een Grace-Kellyrol of toch een French twist? Je hebt gelijk, een waterval van krullen en dan half opgestoken staat mij super. Met kerst wil ik de allermooiste zijn'.
Tieners en twintigers zijn altijd mooi. Een leuk kapsel, een vleugje make-up en lekker zittende kleding is genoeg om hen te laten stralen. Vanaf een bepaalde leeftijd kom je daar niet meer mee weg. Aandacht is het toverwoord. Aandacht in de vorm van een beetje tijd, een beetje geld en soms een beetje hulp van anderen. Geen zorgen, het hoeft niet overvloedig. Wij vrouwen beschikken allemaal over unieke uiterlijke kenmerken die wij prachtig kunnen uitbuiten. De mooiste boezem ever, geboetseerde wenkbrauwen of een hartvormend gezicht en parelwitte tanden. Lange benen en een slanke taille of de stralendste tint en blauwste ogen die je ooit eerder bij een vrouw zag. Amandelvormige ogen voor de één, ruimvallend koperrood haar voor de ander. Iedere vrouw is uniek. Wie verzorgd is, die is knap. Dat geldt trouwens ook voor mannen.
Mijn decemberblues heeft te maken met mijn voorliefde voor alles wat mooi is. Het leven is ongelijk verdeeld, daar kan ik maar weinig aan veranderen. Wat ik wel kan is schoonheid laten zien. Laten wij met zijn allen tonen hoe mooi de wereld nog is. En omdat wij een stukje van de wereld zijn, mogen we trots zijn op het allermooiste van onszelf.
See you next time!
