Astrid de Jager
"Ik vraag het mij weleens af, Astrid. Wij kunnen nog best een stap terug. Maar die verwende jongeren van tegenwoordig, wat moet er van hen worden?" Deze hartenkreet van klanten hoor ik veel in de salon. Ik begrijp best dat mensen zich zorgen maken over de nieuwe lichting jonge mensen. De problemen in de maatschappij zijn groot. Als we de kranten moeten geloven ziet de toekomst er niet erg rooskleurig uit. Het zijn de tieners en de twintigers van nu die de last straks moeten dragen. En zijn dat niet allemaal prinsjes en prinsesjes die alles krijgen wat hun hartje begeert? Die fastfood eten, en de hele dag achter PC en spelcomputer zitten? Liever lui dan moe zijn ze, de jonge volwassenen van nu. Opgegroeid op de achterbank van de auto, trappen in tegenwind zijn ze dus ook al niet gewend. Als je niet beter zou weten, dan zou je er somber van worden.
Kinderen worden opgevoed door hun vader en moeder, die weer zijn opgevoed door hun ouders. Al deze opvoedende mensen zijn gevormd door de maatschappij. Mijn ouders waren lieve mensen met een goede inborst. Groot geworden in de naoorlogse jaren, de voorbije ellende als nieuw startpunt. Met mijn broers en mij hadden ze het beste voor. Dus voedde mijn ouders ons op met zachte stem en -soms- met een kordate tik. De bedoeling was goed. Als het aan mijn ouders lag werden mijn broers en ik deugdzame, hardwerkende mensen. En dat werden wij, mijn broers en ik. Deugdzaam en hardwerkend.
Zo is mijn generatie gevormd. En zo brengt de maatschappij steeds weer nieuwe volwassenen voort. Nu zijn wij die maatschappij. Dat maakt ons verantwoordelijk. Dat deze jongeren groot werden op de achterbank van de auto heeft te maken met de keuzes van de diezelfde maatschappij. De haast van werkende ouders of het gevaarlijke verkeer, wie zal het zeggen? Kinderen krijgen alles wat hun hartje begeert omdat ouders het hen geven. En als er geen fastfood zou bestaan, dan zou de jeugd het ook niet eten. Moeten we dan tot de conclusie komen dat we het maar bar slecht gedaan hebben als samenleving? Dat deze jongeren, aan het begin van hun volwassen leven, niet in staat zullen zijn de problemen van straks op te lossen? Als dat al zo is, dan moeten we het onszelf verwijten. Maar weet je? Volgens mij is dat helemaal niet zo. Om je hoopvol te stemmen over de toekomst, wil ik je graag voorstellen aan Lillian.
Lillian Tukker heet ze, we leerden haar kennen als schuchtere zestienjarige. Een echte scholier, helemaal een meisje van haar tijd. De Eastpak-rugzak en de beugel nog maar net ontgroeit. Een beetje verlegen was Lillian, en ietsje onzeker. Maar door dat verlegene heen zag ik iets dat me nog niet eerder was opgevallen bij een zestienjarige: vastberadenheid. Lillian koos voor de kappersopleiding vanwege haar droom. Ze wilde kapster zijn, en ze wilde daarin uitblinken. Ik snap die droom, een kapster heeft een prachtig vak. Maar het is ook een zwaar beroep. Stiekem had ik een beetje met Lillian te doen. Werken en leren is ideaal en doodvermoeiend tegelijk. Het is investeren in een toekomst, maar tegen een hoge prijs. Werkdagen zijn lang voor een zestienjarige in de groei. Uitgaan is nauwelijks nog op te brengen. De school is altijd ver van huis, veel uren gaan verloren aan reizen. Vrije tijd is een zeldzaam goed, want in de weekenden wordt er geslapen en gestudeerd. De grootste tegenvaller voor leerlingen is het werk in de salon. Niet alles is in het begin even leuk. Ik weet het, ik deed het zelf ook.
Ambitie geeft vleugels. Het eerste jaar is bepalend voor het succes. Meestal zie ik al snel of de leerling het in zich heeft. En dit zag ik al snel; Lillian wordt een topper. Op bewonderingswaardige wijze sloeg zij zich door het eerste jaar heen, zonder ooit te klagen. Soms was ze ziek van vermoeidheid. Na een nachtje bijslapen en een dagje vrij sprankelde ze weer van energie. Het tweede jaar ging haar wat makkelijker af. Alles went, en Lillian is een razendsnelle leerling.
Niet alleen het stylen en het knippen heeft Lillian in haar vingers, ook het omgaan met mensen gaat haar geweldig goed af. Dat is niet iets dat ze geleerd heeft. Het zit in haar verankerd. Lillian heeft een natuurlijke beminnelijkheid die iedereen herkent. In een oogopslag zie je: 'Dit meisje doet zich niet anders voor dan ze is. Ze is authentiek. Ze is echt.' Dat vastberadenheid goed samen gaat met vriendelijk en hartelijk, dat bewijst Lillian.
Achttien jaar is ze inmiddels, en glansrijk slaagde ze voor haar diploma 'Junior Kapper'. Dit diploma is voor onze Lillian niet genoeg, ze studeert door. Lillian wil uitblinken.
Lillian is voor ons een lot uit de loterij. Maar ik denk toch dat er heel veel Lillian's rondlopen in Nederland. Jonge volwassenen die groot werden in de wereld van overvloed. Die alles kregen wat hun hartje begeerden. Voedsel, veiligheid en een huis om in te wonen. Goed onderwijs en liefhebbende ouders. Misschien brengt deze tijd vastberaden jonge mensen zoals Lillian voort. Mensen die in staat zijn hun dromen uit laten komen. Die opgroeiden op de achterbank en doortrappen bij tegenwind. Als dat zo is, dan is deze maatschappij zo slecht nog niet.
See you next time!
