Astrid de Jager
Bij de deur pak ik zo langzaam mogelijk haar mantel. Langzaam, want haar bewegingen zijn traag en behoedzaam. Ver in de tachtig is mevrouw A, vandaag lijkt ze ouder en breekbaarder. Ik pak haar dunne hand, de huid is koel en zacht als ragfijn satijn. De wit lederen bank is design en te laag voor meisjes van tachtigplus. Tussen de aandoenlijke tieners, de bruisende twintigers, de haastige dertigers en de gesettelde veertigers schittert zij als allerlaatste van haar generatie. Wassen en watergolven, elke week.
Als ik bij de wasbak haar schouders aanraak weet ik dat ze niet in orde is. Ze voelt anders. Gespannen misschien, of verdrietig. Deze stemming past niet bij haar. Mevrouw A is een opgewekte vrouw. Haar man leeft al heel lang niet meer, ik weet hoezeer ze hem mist. "Zoveel tranen toen hij overleed, maar ik kijk terug op een prachtig leven met hem." Haar dochter woont in een ver buitenland, "de kleinkinderen spreken geen Nederlands meer", haar zoon is een geslaagd zakenman. Zelf was ze in haar jonge jaren pianolerares. Het combineren van werk en gezin ging haar niet gemakkelijk af. "Ik miste wel eens mijn tram. De kinderen stonden dan moederziel alleen op het schoolplein. De buurt had er geen goed woord voor over. Ja, meisje, ik weet hoe lastig het is."
Thank God, het is 2011. Ik tel mijn zegeningen.
Mensen mooi maken is mijn passie. Nog steeds geeft een blije klant mij een goed gevoel. Elke man, vrouw of kind is speciaal voor mij, nooit betrapte ik mijzelf op weerstand tegen een bepaald persoon. En dat is maar goed ook, want wij zien de man of vrouw van alle denkbare kanten. Dat schept een band, of je dat nu wilt of niet. En met enkelen is die band best diep. Het zien en aanraken van inmiddels honderden verschillende mensen heeft mijn waarneming en intuïtie superscherp gemaakt. Verdrietig, teleurgesteld, gelukkig of ziek? Razendsnel zie ik het, mij zet je niet op het verkeerde been.
Ze zit voor de spiegel, Mevrouw A. Nog steeds is zij prachtig. Statig, scherp van geest, de vriendelijkheid zelve. Haar schoenen zijn elegant, de kleding is nooit morsig, geen dag loopt ze rond met een nonchalant kapsel. Ze is geïnteresseerd in het wel en wee van jonge mensen en praat mee over trends en mode. Aan klagen en mopperen doet ze niet. Haar goedhartigheid levert haar de sympathie en respect van de omgeving op. Jonge en oude mensen, iedereen is graag in haar nabijheid. Mevrouw A heeft het altijd geweten: "Niet mooi zijn doe je zelf".
Het beroep van kapster is mij op het lijf geschreven. Net als mevrouw A weet ik hoe belangrijk het is om verzorgd voor de dag te komen. Want wie verzorgd is, is mooi. Een goed uiterlijk geeft zelfvertrouwen en opent deuren. De weg naar succes is makkelijker als je er aantrekkelijk uitziet. Andersom moet je over nogal wat capaciteiten beschikken om een slordig uiterlijk goed te maken. Wat is mooi zijn eigenlijk? Mooi zijn is iets anders dan een perfect lichaam hebben. Persoonlijk ken ik geen perfecte mensen. Mooie mensen zie ik dagelijks. Een aantrekkelijk voorkomen is voor iedereen bereikbaar. Het vraagt niet meer van ons dan een beetje tijd, aandacht en geld.
Ik kijk naar haar. Vandaag is alles anders. Haar ogen staan troebel, haar handen trillen. De trekken rond haar mond zijn zelfs wat onzeker. In het lichaam is de spanning voelbaar. Ze begint te praten. Over het lieve, gegroefde gezicht rolt een traan. Een geborduurd zakdoekje verschijnt uit de handtas. Ik schrik van haar onvaste stem als ze vertelt over haar hartsvriendin. Hand in hand door de puberteit, ook al bestond dat woord toen nog niet. Samen naar dansles, en allebei een vriendje van de dansvloer. Daarna volgden de verlovingen, de trouwerijen en de geboortes. Mevrouw A werd als eerste weduwe, haar vriendin haalde haar uit het verdriet. Wat een geluk als je zo?n hartsvriendin mag hebben. Deze week werd mevrouw A opnieuw een beetje weduwe. Na een samenzijn van meer dan zeventig jaar heeft ze haar vriendin moeten begraven. Zachtjes huil ik met haar mee.
In de salon is het deze ochtend razend druk. Het is een wonder dat het mij toch lukt voldoende tijd voor mevrouw A te nemen. Samen met haar wacht ik op de witte bank tot de taxi verschijnt. Door de ramen van de etalage zie ik hoe ze moeizaam plaats neemt naast de chauffeur. Ze zwaait nog even, ik zwaai terug: tot volgende week. Nog even denk ik aan haar, dan legt de dag beslag op mij. En zoals altijd vliegt de week voorbij. Het is opnieuw vrijdag, de dag waarop ik mevrouw A verwacht. Haar dochter belt vanuit het ouderlijk huis naar de salon. Haar moeder is in haar slaap overleden. De wereld is een stukje killer.
- Astrid de Jager
See you next time!
