Astrid de Jager
Moederdag 1977, ik was zes jaar. Mijn cadeautje voor mama was een zelf gekleide asbak die ik paars en groen geschilderd had, en mama was er echt blij mee. Het kleine briefje met het gedichtje las ze hardop voor. De laatste regels waren ongeveer zo: "Mama ik vind je zo lief. Daarom krijg je dit cadeau van jouw hartedief." Ik begreep niet waarom het mama ontroerde. Iedereen in mijn klas had dezelfde asbak en hetzelfde gedichtje. Zo moest het gewoon van de juf.
Een asbak voor Moederdag, kom daar maar eens om in deze tijd. In de periodes dat mijn moeder rookte stond het lelijke ding pontificaal op de salontafel. Weggegooid werd-ie nooit. Net als de halsketting van geregen macaroni en de zelfgemaakte boekenlegger, die trouwens beter bestand bleken tegen de geest van de tijd. Naarmate ik ouder werd veranderde mijn verhouding met Moederdag in haat-liefde. Natuurlijk verdiende mijn moeder best wat extra aandacht. Maar om daar nou een speciale dag voor te benoemen? Eigenlijk vond ik Moederdag maar commerciële onzin. En toen kreeg ik zelf een kind.
De Moederdagen in mijn eigen gezin hebben een vertrouwd ritme. Op de tweede zondag in mei blijf ik verplicht in bed, ook al kost mij dat moeite. Het gerommel in de keuken baart mij namelijk zorgen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik het bestek op de grond hoor kletteren en het gekibbel toeslaat. Tot ergernis van zijn grote zus voert mijn zoontje zijn opdrachten maar half uit. Ik begrijp hem, de kunst van het koken van het perfecte ei is voor hem geen uitdaging. Voor haar wel, en dat heeft ze niet van een vreemde. Perfectie is 'our middle name'.
Een beschuitje vruchtenhagelslag, een gekookt ei en een kopje thee. In betrekkelijke harmonie slagen mijn dochter en zoontje er elk jaar toch weer in het ontbijt boven te brengen. Met zijn allen op het grote bed, en het plechtigste moment is het overhandigen van de cadeautjes. Mijn zoontje is de halsketting van geregen macaroni en de zelfgemaakte boekenlegger nog steeds niet ontgroeit. Mét ontroerend gedichtje. Geciteerd door zijn juf, maar dat geeft niks. Mijn dochter is al in de fase van drogisterij en parfumerie. "Deze geur past bij jou, mama. Het ruikt naar de zomer." Het geschenkje van mijn echtgenoot is altijd verrassend en met zorg uitgekozen. Op Moederdagen voel ik mij rijk.
Moeder en kind. Rotsvast is het, maar ook gecompliceerd en vol valkuilen. Als moeder -en waarschijnlijk ook als vader- beleef je opnieuw je eigen jeugd. Ik zie mijn dochter gelukkig zijn en denk aan mijzelf op die leeftijd. Handig als zij is met iPad en laptop is het helemaal een kind van deze tijd. Was ik als meisje ook zo leergierig en slim, zonder intelligent 'speelgoed'? En is zij nu, in de nieuwe eeuw, net zo onbevangen en speels als kinderen in de jaren zeventig? In mijn zoontje zie ik zijn vader, vanzelfsprekend. Maar ik herken ook trekjes van mij en mijn familie. Geen aanleg voor het koken van het perfecte ei. Wel een sterk ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid. Dat maakt van hem een lief, gevoelig mannetje. De overeenkomsten tussen mij en mijn beide kinderen zijn groot. Maar de verschillen eveneens. Dat geldt voor elke generatie, want kinderen worden opgevoed door de samenleving. En over één ding zijn we het eens; het leven van deze kleine mensjes is ingewikkelder dan het voor ons was.
De halsketting van geregen macaroni is allang vergaan, maar de paarsgroene asbak heeft mijn moeder nog steeds. En op mijn beurt bewaar ik alle geknutselde uitingen van Moederdag-aandacht. Commerciële onzin vind ik Moederdag allang niet meer. Zelf gebruik ik het als een bijzonder moment om stil te staan bij mijn dubbele rol. Er is een generatie onder mij. En er is een generatie boven mij. Schijnbaar zijn de tegenstellingen enorm. Maar de vaste waarden zijn er ook. Hoe blij we ook zijn met onze eigen jeugd, voor onze kinderen willen wij het beter doen. Meer praten, minder autoriteit. Steunen en bijstaan, maar ook stoeien en gek doen. Leiding nemen en kwetsbaarheid tonen. Niet alleen voor onze kinderen is de maatschappij ingewikkelder. Ook wij, kinderen van de vorige eeuw, moeten het opvoeden opnieuw uitvinden. Daarom ben ik blij met de tweede zondag in mei. Op die dag voed ik niet op. Op Moederdag zijn mijn kinderen helemaal van mij.
See you next time!
