Astrid de Jager
Acht jaar was ik, mijn lievelingstante werd die dag veertig. Er was visite, de woonkamer zat vol mevrouwen. Buurvrouwen, zussen en wat vriendinnen van mijn tante. Op de bank, tussen de brede ruggen, bekeek ik hen van top tot teen. Ik zag rokken en blouses, maat 40, met keurige damesschoenen, stevige stappers en spijkerbroeken. Sommige vrouwen hadden een baantje, dat wist ik. De vrouwen die in een modezaak stonden kleedden zich iets modieuzer, maar op vrolijke kleuren kon ik niemand betrappen. Vrijwel alle vrouwen op de verjaardag van mijn tante hadden kinderen. Dat kon ik zien aan hun haren. Zogenaamd "lekker fris", eigenlijk gewoon: "Hé, nu ik getrouwd ben kan het er best af." De vrouwen dronken sherry en bessenjenever en drukten één voor één halfopgerookte Belinda's in de glazen asbak. Met de geur van Belinda in hun haren spraken ze over kwaaltjes, kinderen en de keukenkastjes. En ik wist; op een dag ben ik één van hen.
Twaalf november zal voor mij geen gewone werkdag zijn, want het is de dag waarop ik jarig ben. Waarschijnlijk denk ik, zoals elk jaar op twaalf november, terug aan het jaar dat achter mij ligt. Een bewogen jaar was het, en een prachtige tijd. Dit keer zal ik zelfs terugkijken op een decennium. Mijn leven veranderde de afgelopen tien jaar ingrijpend. Ik verhuisde naar een klein paleisje, en daarna naar mijn droomhuis. Op de Britse Maagdeneilanden trouwde ik met mijn grote liefde Gerdo. Twee keer mocht ik moeder worden, van beide soorten kreeg ik er één. Een prachtige dochter en een heerlijke zoon. Allebei slim, creatief en voor rede vatbaar. Met zulke leuke kinderen is het opvoeden "a piece of cake".
Rampen, ziektes, woningbranden, ondenkbaar ongeluk bleef mij bespaard. Het leven heeft duidelijk het beste met mij voor. Toch maakte de afgelopen jaren indruk op mij. In deze tien jaar transformeerde ik van onbezorgde dertiger in een bijna-veertiger. Dat zou je op het oog niet zeggen. De generatie van mijn tante staat mijlenver van mij en mijn leeftijdsgenoten. In de spiegel zie ik de vrouw die ik altijd ben geweest. Net als de meesten van mijn leeftijdgenoten let ik op mijn gezondheid. Dat gaat min of meer vanzelf. Aan roken heb ik nooit kunnen wennen, dus stopte ik nog voordat ik er werkelijk aan begon. Alcohol nip ik met mate, en dan nog alleen feestelijke bubbelwijn op zonnige tuinfeestjes. Dankzij mijn natuurlijke weerstand tegen frikadellen en bamischijven pas ik nog moeiteloos in maat 38. Wellicht wat ijdel veronderstel ik dat ik mijn benen nog in mijn nek kan leggen. In ieder geval zal één been nog wel gaan. De radslag kan ik nog net zo prachtig als dertig jaar geleden en ik ben zelfverklaard kampioen trampoline springen. Weet je trouwens dat je daar ontzettend van afvalt?
Voor altijd blijf ik leeftijdloos, als het aan mij ligt, maar nooit meer wil ik dertig zijn. Op je dertigste moet je nog zoveel afleren. Nagelbijten, bijvoorbeeld. "U" zeggen tegen meisjes van achttien. Toeteren als een auto bij het verkeerslicht drie seconden te lang op groen blijft wachten. Gedwongen losjes in de kroeg staan terwijl je liever in pyjama op de bank hangt met een beker kaneelthee. Bang zijn om voor je mening uit te komen in gezelschap, zelfs al is het een verjaardagskring. Denken dat iedereen overal beter in is, en zeker weten dat mensen zien hoe onvast je je voelt in een groot gezelschap. Op je dertigste denk je dat de wereld op je zit te wachten. En o help, wat een angstaanjagend idee is dat.
In de salon herken ik ze direct, de meisjes en de jongens van dertig. Er is geen trouwere klantenkring dan deze mannen en vrouwen in de bloei van het dynamische bestaan. De schijn van zelfvertrouwen en lef staat hen goed. Doorgaans durven ze te experimenteren met styling en kleuren, en vrijwel alles staat hen subliem. Dat kan ook niet anders, ze zijn prachtig. De huid is gaaf, het gewicht onder controle, de kleding kek en modieus. Deze jonge dertigers werken aan hun carrière, en dat vertaalt zich in een ruim inkomen. Nog niet gehinderd door kleine kinderen reizen ze veel en ver. En hebben ze wel kindjes, dan gaan ze vaak met vakantie. Naast hun werk studeren ze soms, vinden tijd voor sport en bioscoop en hebben massa's vrienden. De wereld wacht op hen.
Ik gun het hen van harte, deze dertigers, daar niet van. Maar nooit meer wil ik terug in de tijd. Voor mij geen jachtige jaren meer waarin het ging om zien en gezien worden. Het streven naar perfectionisme kent geen einde, dus doe ik er niet meer aan mee. De behoefte aan waardering en erkenning ben ik voorbij, ik bekijk mijzelf niet langer door de ogen van anderen. Ik moest veertig worden om te weten dat de wereld helemaal niet op mij zit te wachten. En wát een opluchting is dat.
- Astrid de Jager
See you next time!
