- Astrid de Jager
Deze column is tegen mijn zin. Ik was het niet van plan, ‘t is niet wat ik wilde en eigenlijk vind ik het maar niks. Ik had namelijk willen schrijven over mijn favoriete onderwerp; de relaties van mannen en vrouwen. Relaties met elkaar, naast elkaar en soms dankzij elkaar. Razend interessant en mateloos boeiend vind ik dat. Ik raak er nooit over uitgesproken.
‘Sprakeloos’ heet deze column nu. Al meer een week ben ik met stomheid geslagen. Zelfs nu, op mijn vakantie, loop ik rond met een dikke keel. De zon schijnt, de zee is blauw en lauw, mijn kinderen dobberen in ons ‘eigen’ zwembad. Maar genieten gaat maar moeizaam. Ik staar naar een olijfboom en zie de strakblauwe lucht. In de verte verdwijnt uit mijn zicht een Boeing of Airbus, geen idee wat het verschil is. Daar in de lucht zijn mannen, vrouwen, peuters, kleuters, schoolkinderen, pubers. ‘Inzittenden’ op weg naar het onbekende of juist naar het vertrouwde. Ergens worden ze verwacht.
Ik ben een levenslustig type. De ‘zin van het leven’ is voor mij een blije zoektocht. In mijn beleving bestaat er nooit een zinvolle dood. Hooguit kunnen we er zingeving uithalen. “Haar leven was voltooid”, “het is goed zo’ of tenslotte dan toch “we hebben er mee leren leven”. Maar in zinloosheid is het levenseinde van de 298 inzittenden van vlucht MH-17 de overtreffende trap. Doelloze offers, schuldloze slachtoffers. Gevlogen in het oorlogsweb van anderen. Een oorlog die niet de onze is. Een ‘way of thinking’ die wij niet delen. Wij ruziën al lang niet meer over grenzen, wij brengen geen offers voor grond.
In Nederland, Engeland, Maleisië, België, Canada en Australië staan opgemaakte bedden klaar om opnieuw beslapen te worden. Kinderbedjes, wiegjes met een beertje aan ’t hoofdeinde, bedden van puberzonen en –dochters en ledikanten van echtparen. Ze blijven leeg, er is geen ‘na de vakantie’ meer. Net als de bureaustoelen, de schoolbanken, de rugzakken en laptoptassen en de jassen aan de kapstok. Symbolen van ruw afgebroken levens. Vreedzaam leven beschermde ons niet tegen een oorlog om grenzen. Maar we hebben geen keuze. We kunnen niets anders doen dan in vrede verder leven. Als we dat allemaal doen in het klein, dan werken we samen aan iets groots. Laten we beregoed zijn voor elkaar. Zolang we leven.
See you next time!
