- Astrid de Jager
“Mij niet gezien. Ik blijf dit jaar thuis.” De stem van Trudy klinkt resoluut. Zo ken ik haar ook. Trudy is een kordate vrouw van ‘stevig in de zeventig’, zoals ze dat zelf zo mooi zegt. Haar exacte leeftijd houdt ze geheim. “Beatrix hád mijn jeugdvriendinnetje kunnen zijn”, zei ze eens. “En ik was dan natuurlijk de knapste van de twee.” In gedachten zag ik Trix en Trudy giebelend in de prinsessenkamer van Soestdijk, druk in de weer met een verkleedkist. Mijn zelf verzonnen sprookjes zijn de leukste.
“Zolang de wereld onrustig is, durf ik niet meer op vakantie”, zegt Trudy. Haar angst doet mij oprecht pijn. Vanaf de Tweede Wereldoorlog leefden Trudy en haar generatie in veiligheid. Andere landen deden soms een tijdje stoer, maar de politiek loste het keurig op. Het scheelde enorm dat ook de tegenpartij van het leven hield. Want zeg nou zelf; oog om oog maakt toch iedereen blind?
Trudy is stellig; vanaf nu vermijdt zij luchthavens, stranden, indrukwekkende steden en andere culturen. Ze is bang voor een bomaanslag. Hoe kunnen we dat niet begrijpen? De vijand is dichtbij. Het is een boze landgenoot die dood en verderf wil zaaien. Deze vijand geeft niks om zijn eigen leven, laat staan om dat van jou, mij en Trudy. Onbegrijpelijk voor wie niet boos is. Zit het leven hen niet mee? Dat geloof ik, maar zo ken ik er meer. Het dapperste dat je kunt doen is bouwen aan een beter bestaan.
In sprookjes wonen prinsessen, heksen, feeën, reuzen, dwergen en draken naast elkaar. De voorspelbare clash die ontstaat wordt steeds gewonnen door het goede. Ook nu zal dat zo zijn. Het kan een tijdje duren, maar nooit langer dan Sneeuwwitje in haar glazen kist heeft gelegen. Blijf thuis als je bang bent, net als Trudy. Maar besef dat angst het tegenovergestelde is van vrijheid. Ik vraag je om ten volle te leven. Als wij de vrijheid niet opgeven, zullen zij niet winnen.
See you next time!
Astrid de Jager
