Astrid de Jager
Haar gestalte was statig, haar bewegingen een beetje chic. De rust die ze uitstraalde ~het volkomen ontbreken van haast~ haalde direct de gejaagdheid uit mijn eigen lichaam. Wauw, wát een persoonlijkheid zat er in de kappersstoel voor mij. Als ik een man zou zijn, dan zou ik voor haar vallen als Robin Hood voor lady Marianne.
Maria
Het woord leeftijdloos leek bij haar te passen. In de spiegel zag ik dat ze geen veertig meer kon zijn. Daarvoor was haar uitstraling te zelfverzekerd en volwassen. De status van senior was overduidelijk een belediging. Haar charisma was verpletterend. Ze woonde nog maar kort in Ede, vertelde ze, en via Twitter had ze ANGELI hairstyling gevonden. Ze wist exact wat ze wilde. ‘Een diepe goudblonde kleur. De onderkant van mijn lokken donkerder. Wordt dat niet dip dye genoemd? De coupe graag op schouderlengte. Zomers wil ik mijn haar op mijn blote schouders voelen. Héérlijk vind ik dat.’ Ik vroeg haar naam, ze heette Maria. Dat leek mij logisch. Vrouwen als zij horen zo te heten. Bovendien lijkt het op Marianne, de grote liefde van Robin Hood. Zonder de naïeve, engelachtige onschuld. Lady Marianne in de volgende fase, zogezegd.
Let it be
Maria was openhartig en toch discreet. Het wonen in Ede beviel haar. Hoewel, voegde ze eraan toe, het niet zoveel uitmaakt waar je woont. ‘Het is een grote misvatting dat rietgedekt rianter is dan driehoog. Eenzaam en ongelukkig maak je jezelf.’ Haar derde liefde bracht haar naar hier. ‘Misschien is het mijn laatste man. Misschien ook niet’, zei Maria. ‘Ik belast mijzelf niet met het maken van plannen. Let it be is mijn levensmotto.’ Let it be. Maria’s sprak het zo overtuigend uit dat ze daarmee een last van míjn schouders afhaalde.
Vijftig
‘Vijftig’, zei Maria trots. ‘Onlangs werd ik vijftig. Ik kan het je van harte aanbevelen. Nog nooit voelde ik me zo goed als nu in mijn eenenvijftigste levensjaar. Vijftigers ontvangen van het leven een douceurtje. Een tegemoetkoming voor de lasten die wij droegen, en als vooruitbetaling op de jaren die nog komen. De kunst is het leven optimaal te benutten, Astrid. Daarvoor hoef je niet veel meer te doen dan de loop der dingen te accepteren.’ Ik hielp Maria in haar jas, liep mee naar de deur, keek haar na. Voor mij is vijftig nog ver weg. Maar Maria is vanaf nu mijn voorbeeld. Wie de jaren met acceptatie doorloopt, wordt nooit oud.
See you next time.
