Astrid de Jager
Tussen een bonte stoet vrouwen wachtte ik ongeduldig op mijn beurt. Ik stond bij de damestoiletten in de Utrechtse Jaarbeurs. De workshop 'sociale media voor kappers' was nog maar net afgelopen, ik moest absoluut naar het toilet voordat een volgende sessie zou beginnen. Ik was niet de enige, er stond direct een lange file. Achter mij nam de rij toe met een snelheid van een vrouw per tien seconden. Wiebelend op hakken of gympies, de ogen gefocust op de wc-deuren.
In sommige periodes van ons leven worden we overrompeld door het besef: 'Verhip, ik leef nu in een andere tijdsdimensie.' Voornamelijk komt dat verschijnsel voor bij het rode verkeerslicht, in de rij voor de kassa als je haast hebt en -dus ook- wachtend bij de damestoiletten. In de andere tijdsdimensie duurt een minuut geen minuut, maar veel en veel langer. Andersom komt trouwens ook voor. In dit geval, bij de toiletten in de jaarbeurs, ging de doorstroom van plassende vrouwen een hele poos vlot. Maar plotseling hield dat op. Enkele dames namen flink de tijd voor het toiletbezoek. Geen wc-deur die nog openklapte. Seconden leken minuten te duren. Wachten werd onhoudbaar. Vanwege de benauwdheid van de rij, de onaangename geuren en het ongemak van de hoge nood.
Achter mij in de rij stond een bloedmooi en sexy meisje in een te krap jurkje. Haar uitpuilende linkerborst was bedekt met een getatoeëerd roosje. Ze zuchtte en steunde, bij elke beweging rinkelde er een dozijn armbanden. Met een ruk draaide ze zich om en beende klikklakkend uit de rij, richting het herentoilet. Demonstatief duwde ze de deur open en botste bijna tegen een dikbuikige man. Het leek er trouwens niet op dat de man dat erg vond. Nog geen drie minuten later zag ik haar weer het herentoilet uitkomen. Nou ben ik van huis uit een beetje preuts en verlegen. Maar wat moet, dat moet. En ik moest gewoon erg nodig plassen. Een stuk schuchterder dan het sexy meisje glipte ik de rij uit, eveneens naar het herentoilet. En ik kan je zeggen; ik wist niet wat ik zag. Rust en ruimte. Overal vrije urinoirs. Links en rechts, op beleefde afstand van elkaar, stond een aantal mannen kalm te plassen. Daarnaast waren er ook gewone wc's, en allemaal vrij. Het herentoilet is een oase van vredelievendheid. Een schaars bewoond eiland in de hectiek van de Jaarbeurs.
Voor de zekerheid poetste ik de wc-bril grondig schoon met een wc-papiertje, maar de vloer was bijna aangenaam proper. Geen tamponplasticjes, geen lege wc-rollen. Wel een haakje om je tas aan te hangen. Hetzelfde iele, dunne haakje als in de damestoiletten. Is het dan wel een haakje voor je tas, of was het haakje eigenlijk bedoeld voor een colbertje? In dat geval hangt er in de vrouwen-wc's geen vrouwenhaakje, maar een mannenhaakje. En het zijn juist dit soort details die mij razend nieuwsgierig maken. Wie bedenkt zo'n jaarbeurshal? Een team van architecten, inderdaad. Maar zijn dat mannen of vrouwen? En als er vrouwen bij zijn, waarom staan die dan toe dat de verdeling mannentoiletten en vrouwentoiletten zo oneerlijk is? Is er dan geen enkele vrouwelijke architect die zegt 'dat het zo niet langer kan'? Of wordt een vrouwelijke architect in een team van mannen minder feminien? Vergeet zij zelf hoe het is om als vrouw naar het openbaar damestoilet te moeten, samen met tientallen seksegenoten? Het is om allerlei reden niet eerlijk om vrouwen te voorzien van een gelijk aantal vierkante meters aan toiletruimte. In de vage hoop dat er een architect meeleest, leg ik mijn standpunt graag even uit.
Het zit namelijk zo; Vrouwen hebben meer tijd nodig. Per vrouw kost een toiletbezoek minstens twee, maar meestal toch een minuut of drie. Daarnaast gebruiken wij meer ruimte. Een urinoir neemt misschien een halve meter in beslag, voor een echte wc kom je niet weg met twee keer zoveel. Bovendien hebben wij vesten en sjaals die opgehangen moeten worden, en tassen die even ergens moeten staan. Waar zetten wij die neer, geachte mannelijke architect? Juist, op de vloer. Daarmee kom ik direct op het volgende punt: de afvalverwerking van de damestoiletten.
Iedereen weet dat vrouwen na toiletbezoek meer weg te gooien hebben. Toch zie je die wetenschap niet terug aan de grootte van de afvalbakken. Ik heb met eigen ogen mogen aanschouwen dat de afvalbak in het damestoilet net zo groot is als die in het herentoilet. Dat is logisch, de grootte van de wc-ruimte is ook even groot, dus er past geen andere afvalbak in. Waarmee ik weer terug kom bij mijn eerste punt, het aantal vierkante meters. Gelijkheid is oneerlijk.
Geachte mannelijke architecten: wij missen in de wc-ruimtes een flinke haak voor jasjes en sjaals, én een klein tafeltje voor onze tassen. Daarnaast willen wij een forse afvalbak.
We willen meer ruimte om ons te bewegen, en we willen twee keer zoveel wc's. Dit alles gaat vanzelfsprekend ten koste van de mannen. Misschien is het zelfs tijd voor gemeenschappelijke toiletruimtes. Wij vrouwen zijn daar niet tegen, kan ik u zeggen. Want dat zou pas echte vooruitgang betekenen.
See you next time!
