Astrid de Jager
Lisanne, Marieke, Robin, Carla, Julia. Sproetjes, wipneus, lang haar, krullenkopje. Met ezelsbruggetjes lukt het mij de meisjes van elkaar te onderscheiden, maar heel vaak sla ik de plank compleet mis. Dat is niet mijn schuld, ik ben een kei in het onthouden van namen en gezichten. Het komt door mijn dochter. Mijn dochter is een 'vriendinnenmeisje'.
Tientallen leuke, lieve en schattige meisjes wonen kort, lang of langer in haar hart.
En daarmee een beetje in ons huis. Soms verdwijnt een hartsvriendinnetje een tijdje uit beeld. Om daarna opnieuw op te duiken in haar en ons leven. In een enkel geval is zo'n kind dan compleet veranderd, en dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op. 'Dat blonde meisje met die lange vlecht en dat aanstekelijke lachje, dat moet Nina zijn', schiet het paniekerig door mijn hoofd. 'Nora', fluistert mijn dochter mij snel in het oor. Ze is tenslotte elf jaar. De schande van een stuntelende moeder is dodelijk voor haar reputatie.
Mijn dochter heeft het niet van mij. Zelf was ik zeker geen 'vriendinnenmeisje'. In vriendschappen was ik stukken selectiever. Mijn vriendinnetjes gingen een poëzie-album mee. Ze zaten in mijn klas of woonden in mijn straat. Met een handjevol heb je het dan wel gehad. Het maakte mijn sociale leven trouwens een stuk overzichtelijker. Een klein groepje vriendinnetjes is niet per definitie beter voor een kind, denk ik. Omdat mijn dochter zoveel vriendinnetjes heeft, kijkt ze mee in heel veel kinderlevens. En al zijn de vriendschappen dan serieel, stuk voor stuk zijn ze hecht en oprecht. De meisjes leren delen, verliezen en vergeven. Ze zijn te jong om te weten hoe enorm belangrijk ze zijn voor elkaars vorming.
Vriendinnen zijn niet alleen belangrijk voor de vorming van de kinderziel. Mijn leven zou een stuk ongezelliger zijn zonder Nathalie en Kristel.
Kristel ken ik al bijna mijn hele leven. Ze was mijn buurmeisje. Van tijd tot tijd was er iets dat vriendschap heette. Echte vriendinnen werden we later, toen we groot waren. Van Kristel hou ik omdat ze zo lekker anders is dan ik. Ze is heerlijk springerig en nonchalant, en tegelijkertijd vol vertrouwen. Met Kristel is het leven nooit saai. Daarmee maakt ze bij mij een luchtigheid los die ik van mijzelf niet heb. Ze laat mij zien dat het altijd weer goed komt. Nathalie leert mij ook iets. Ik ken niemand die attenter, opmerkzamer en alerter is dan Naat. Ze is altijd aardig en hartelijk, maar zeker geen doetje. Nooit zou ze mij of anderen naar de mond praten. Als Nathalie iets zegt, dan kun je maar beter luisteren. Want ze heeft meestal gelijk. Dat maakt haar zo lief. Overdrijf ik als ik zeg dat ik zonder Kristel en Nathalie niet zou zijn wie ik nu ben?
Voorzichtig probeer ik mijn dochter het belang van een langdurige vriendschap bij te brengen. Met zachte hand leer ik haar niet te stoppen met investeren in relaties.
Ik vertel haar dat ze haar vriendinnen van nu in haar verdere leven tegen blijft komen. En soms hard nodig zal hebben. Wij, volwassenen, weten dat inmiddels. Mannen, echtgenoten, komen en gaan. Vriendinnen zijn er. Vriendinnen houden je een spiegel voor of moedigen je aan. Vriendinnen vertellen je de waarheid, ook al hoor je die soms liever niet. Vriendinnen zijn vergevingsgezind. Bij je vriendinnen kun je schuilen als het oorlog wordt. En andersom ben je blij dat je er voor je vriendin kunt zijn als je weet; ze heeft het nu moeilijk. Het is heerlijk om vriendinnen te hebben, en het is nog fijner om een vriendin te zijn.
In deze fase van ons leven vliegen de jaren voorbij. Ik zie Nathalie en Kristel minder vaak dan ik zou willen. Gelukkig heb ik een kapsalon. Voor Naat en Kristel schuif ik met mijn pauze, of ik neem hem niet. In dat uurtje blijven we op de hoogte van elkaars wel en wee. Op de andere momenten gaan we de diepte in. 'Hoe gaat het nu écht met je'.
We praten over vroeger, totdat we ons realiseren dat wíj dat ook al doen. Dan praten we snel over later. Later, als we groot zijn en nog steeds vriendinnen. Oud, gebrekkig en der dagen zat. Wij overleven onze echtgenoten. De kinderen brengen we nu zelfstandigheid bij, dus leven ze straks aan de andere kant van de wereld. Gelukkig hebben we elkaar. We gaan wonen in hetzelfde bejaardencentrum, in verschillende vleugels. De afstand moet klein genoeg zijn om elkaars rolstoel te duwen en groot genoeg om te Skypen, te bellen of ons over te beamen. Want de vernieuwingen staan niet stil. Nathalie zei het pas nog: 'Al zijn wij straks bejaard, wij blijven meedoen met de maatschappij'. En als Nathalie iets zegt, dan kun je maar beter luisteren. 'Wie dan leeft, die dan zorgt', zei Kristel. En dat is ook helemaal waar.
See you next time!
