Astrid de Jager
Plotseling zag ik ze zitten, twee spierwitte duifjes midden op de weg. Verdwaasd en in de war, een beetje schuilend bij elkaar. Het toeval, waarschijnlijk in de vorm van de grove hand van de duivenmelker, had hen samengebracht. Naast elkaar in een krap mandje, wachtend tot het einde van de huwelijksplechtigheid. Want daarna mocht het gelukkige bruidspaar hen de lucht in werpen. Zij hun vrijheid tegemoet. Het bruidspaar voor eeuwig met elkaar verbonden.
De vlucht leek mij kort en ook al niet zo krachtig. Hemelsbreed een halve kilometer was de afstand tussen het stadhuis en de plek op straat. De duifjes zagen er bepaald niet uit als twee geinponems die de hele middag olijke cirkeltjes rond de kerktoren gefladderd hadden. En toch leek het smetteloos witte gelegenheidsduo uitgeput en afgemat. Ik had echt met hen te doen, en daar kwam ook bus 88 aangedenderd. Nee, het leven van twee vredesduifjes, toch het symbool van liefde en geluk, gaat duidelijk niet over rozen. Zo bekeken is het loslaten van twee duifjes op de huwelijksdag dwaze romantiek en een wrede start van wat iets dat lang en gelukkig zal zijn. Ik vermoed daar de hand van haar beste vriendin of zus. Een man bedenkt zoiets niet.
Niets markeert zo duidelijk het vrouwenleven als een huwelijk. Elke vrouw heeft er een relatie mee. Ze verlangt ernaar of wil er niets van weten. Ze kijkt er glimlachend op terug of heeft er spijt van. Of ze wil het opnieuw, en nog een keer. En misschien zelfs een vierde keer. Vrouwen en trouwen, het rijmt niet voor niets. Voor mannen is de huwelijksdag veel minder een ijkpunt. Als het aan de echtgenoten ligt wordt er nooit ergens een zilveren bruiloft gevierd. Zo lang beklijft de huwelijksdatum niet in een mannenbrein.
Zelf vind ik trouwen héérlijk. Het is wat ik het liefste doe. De romantiek, de aandacht, de jurk. En o, die ring. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Omdat ik al getrouwd ben, en voor zover ik het kan inschatten blijft het bij die ene keer, leef ik helemaal mee met brides-to-be. Haar dag moet geweldig zijn, en ik wil mijn bijdrage leveren. Met plezier sta ik om zes uur op omdat ik haar om zeven uur in de salon verwacht. Of zelfs om vijf uur, als kappen en visagie om meer tijd vragen. Eigenlijk is niets voor mij te dol op haar dag. Als zij zich ontspant bij speciale muziek, dan draai ik dat voor haar. Moeder en zussen mee? Hartstikke leuk, mij hoor je niet klagen. Fotograaf erbij? Geen punt, ik poseer met alle liefde. En het ontbijt verzorg ik ook.
Honderden bruiden, evenveel verhalen. Voor mij altijd speciaal en uniek. Ik maak voor even deel uit van haar leven, en dat besef ik erg goed. Hoofdpijn en buikpijn, slapeloze nachten vanwege een ziek kind; voor haar zal ik het negeren. Zij verlaat de kappersstoel als de prachtigste bruid ooit, ook al draagt ze haar jurk nog niet. En ik weet dat ik de hele dag aan haar zal denken, ik ken mijzelf. Daarna herinner ik me haar verhaal nog jaren en jaren, net als alle anderen. Zo denk ik nog vaak terug aan de vrouw van tweeënzeventig die trouwde met haar jeugdliefde. 'Mijn moeder kan mij niet meer dwarsbomen'. De jonge vrouw die in haar tienerjaren een been verloor en dacht dat geen jongen haar wilde. 'En weet je wat? Willem Jan was al jaren verliefd op mij. Als ik dat geweten had, de hunk van het schoolplein'. Willem Jan werd die dag haar man. En veel denk ik terug aan Claire. Tijdens het maken van het proefkapsel liet ze een foto zien van Ed, haar aanstaande. Begrijp me goed, ik respecteer ieders keuze. En zeker de keuze van Claire, die stellig overkwam als een meid die weet wat zij wil. Maar ik zag het direct. Ed was Edje, mijn vleesgeworden jeugdtrauma. Het meest geniepige wezen op Aarde. Goed, dat is misschien wat overdreven. Maar Ed was in mijn jeugd verreweg het gemeenste jongetje van Oud-Zevenaar en omstreken. Edje keek niet. Hij loerde. De ogen in zijn kikkerkopje, hij was erg lelijk, stonden altijd samengeknepen. Edje gooide dartpijlen naar de eenden in de vijver. Met een katapult schoot hij stenen naar de katten uit de buurt. En geen moment liet hij voorbij liet gaan om gierend van de lach mijn rok omhoog te tillen. Edje was zonder twijfel boosaardig, gemeen en sluw. En Claire engelachtig, lieflijk en goedhartig.
Het proefkapsel van Claire viel enorm in de smaak, maar het gegeven 'Claire en achterbakse Edje' liet me niet los. Op haar Grote Dag zou Claire om half zeven in de salon zijn. Een week eerder was ze daar ineens. Ze wilde mij spreken. Onder vier ogen, het was nogal delicaat. In het keukentje barstte ze in snikken uit. Ze ging trouwen, maar niet met Ed. Ze was verliefd geworden op Carlos, en met hem trad ze in het huwelijk, op dezelfde dag dat ze met Ed zou trouwen. Haar bruidsjurk zou ze dragen, die had ze immers gekocht omdat die zo goed bij haar paste. Met Carlos ging ze trouwen in Milaan, in de achtertuin van zijn villa aan het water. Direct daarna verhuisde ze met Carlos naar New York, waar hij woonde en werkte. Iedereen was tegen het huwelijk, zelfs haar ouders zouden er niet bij zijn. Op haar telefoon had ze een foto van Carlos. Hij leek op een prins uit een sprookje van Duizend-en-een-nacht. Ik kon mijn schaterlachen niet houden. "Meid", zei ik, "volgens mij is dit de beste keuze van je leven." En ik meende het. Op de huwelijksdatum dacht ik aan Claire en haar prins. Maar meer nog dacht ik aan Edje met zijn kikkerkopje. "Fijne dag", had ik hem willen sms-en. Gelukkig had ik zijn nummer niet.
See you next time!
