Astrid de Jager
Het mooie van leven is zien hoe de jaren bezit nemen van je allerliefsten. De keerzijde van de medaille is dat jezelf ook ouder wordt. Verzetten heeft geen zin. Je kind gaat naar de middelbare school, je ouders worden minder mobiel en wij passeren de veertig. Of de vijftig.
Toen ik het nog niet was, wilde ik het niet zijn. Nu ik het ben, blijkt er eigenlijk vrij weinig veranderd. Ik passeerde de veertig haast vanzelf. Wat helpt is dat ik niet de enige ben. Veel van mijn vriendinnen wisselen ‘eind dertig’ om voor ‘begin veertig’. Ook zij voelen zich daar lang niet slecht bij. Dat weet ik, omdat we daar eindeloos over praten. Veertigplussers hebben namelijk veel om samen te bespreken. Er liggen al heel wat jaren achter ons, we doen nog volop mee in het leven en we hebben nog steeds een toekomst. Veertigers zitten overal tussen in. Niet meer piep, nog lang niet stok.
Hoeveel jaren er ook nog voor ons liggen, de favoriete onderwerpen van mij en mijn vriendinnen beginnen met ‘weet je nog?’ Wij veertigers werden groot in de jaren tachtig en negentig, en dat waren vredige, voorspelbare jaren. Het leven leerden wij kennen vanachter de TV. Perfect ouderschap werd ons voorgedaan in ‘Family Ties’ en ‘The Cosby Show’. Dankzij ‘Married with children’ trouwden wij geen van allen met een Al Bundy. En weet je nog dat muziek in de jaren tachtig en negentig gewoon uit de radio kwam? Meestal stond die trouwens uit. En voor de tieners van nu: jongens, dat gééft toch een rust. En herinner je je nog dat wij kleding kochten op koopavond of op zaterdagmiddag? Bij voorkeur liepen wij rond in leggings met wijde truien. In paars, oranje of fluorgroen, daaronder gekleurde laarzen of gympen. Inderdaad, dat vinden wij nu ook oerlelijk. Maar het zat hartstikke lekker.
Hoeveel mijn vriendinnen en ik ook houden van de jaren waarin wij groot werden, de kapsels van toen vergeten wij liever. Zo was in de late jaren tachtig het ‘gepermanente haar’ bijna een zichzelf verspreidende kwaal. Big hair was hot,dus vrouwen wilden een permanent. Zelf was ik daar nooit een fan van, ik permanente mijn klanten zo mild mogelijk. Maar hoe teder ik ook omging met het haar van de klant, thuis werd het kapsel genadeloos mishandeld. De föhn van vrouwen en meisjes stond standaard op de heetste stand. De kapsels werden geboetseerd met chemische haargel, azuurblauw of geel, en haarlak van beton in sprayvorm. De woeste krullen werden tegengekamd –getoupeerd- met een nylon haarborstel. Het eindproduct van al dat mishandelen was ongeveer de suikerspin op het hoofd van Peggy Bundy. Misschien was het mode of na-aperij, misschien was het niet meer dan het resultaat van slechte producten en onwetendheid. Ik hield er toen al niet van. Het korte kapsel van prinses Diana –weet je nog? De tragisch overleden vrouw van prins Charles- was een uitkomst voor toegetakelde haren. Kort in de nek, langer rond de kruin en in het gezicht. Zelf zag ik liever lange, glanzende lokken bij vrouwen en meisjes. Gezond vooral, want gezond haar is altijd mooi. Dolblij was ik dan ook toen het schouderlange, gelaagde haar –mét of zonder zijscheiding- van Rachel uit ‘Friends’ ongelooflijk populair werd. Het ‘Rachel-haar’ was goed geknipt, verzorgd en glanzend. In allerlei variaties bracht Rachel redding voor vrouwen met beschadigd haar.
‘Vroeger was lang niet alles beter, kindje’, zei mijn oma altijd. Maar mijn oma zei ook dat in de mode alles terugkomt. Kijkend in oma’s kledingkast hoopte ik -als jong meisje- vurig dat daar toch niets van waar was. En gelukkig, de gezellige bloemetjesjurken met ceintuurtjes van stof kwamen inderdaad nooit terug. Ook oma’s doorgestikte peignoir, oudroze met een groen takje, heb ik nog niet gespot bij de Zara. Maar oma’s grove, elegante feestkapsel –muurvast en onzichtbaar opgestoken- bleek inderdaad tijdloos. Haar achterovergekamde lokken achter een brede haarband passen helemaal bij de retrostyle- van vandaag. En ik herinner mij oude foto’s van haar waarop ze als jonge meid staat met een jaloersmakende dikke vlecht. Oma’s kleding zag ik nauwelijks nog terug, maar al haar coupes doorstonden de tijd.
‘In de mode komt alles weer terug’, zei oma. Voor wat betreft de gezellige bloemetjesjurken, de doorgestikte peignoir en het gepermanente Peggy Bundy-kapsel: liever niet. En dankzij de vooruitgang zijn de chemische azuurblauwe en knalgele haargels voorgoed verleden tijd. Wat blijven mag is al het goede. Het korte maar volumineuze kapsel van prinses Diana, de gelaagde ‘Rachel’-lokken en de klassieke, elegante feestkapsels van oma. Het wachten is nu op de terugkeer van de oversized trui. Paars, oranje en fluorgroen staan mij vast nog steeds geweldig.
See you next time!
